Opnieuw een weg geplaveid
Vanaf nu gaat het gebeuren! Ik ben er helemaal klaar voor! Jawel! Het is gedaan met deze versie van mezelf. Die is zó 2018! Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Heerlijk! Ik ga mezelf helemaal opnieuw uitvinden. Het is gewoon een kwestie van volhouden dan komen die gezonde gewoontes vanzelf.
Op weg naar de hel
De lijst is indrukwekkend: meer bewegen. Wat aardiger reageren. Minder de betweter uithangen. Minder kopen. Meer sparen. Minder meningen verkondigen. Milder denken over anderen. Me niet meer opwinden in de file. Vaker eens iets doen voor anderen. Het gaat me lukken!
Een race tegen de klok?
Het nieuwe jaar schreeuwt om goede voornemens. Het lijkt een algemeen ritueel te zijn. De natuur wordt herboren en ik dus ook. Biologisch tikt de klok onstuitbaar vooruit, maar ik kan mezelf opnieuw uitvinden. Mijn jaarlijkse wedergeboorte is een race tegen mijn klok. Het is nu of nooit!
Zelfbeheersing door wilskracht
Onderzoek lijkt aan te tonen dat kinderen die hun behoeftebevrediging weten uit te stellen, later in hun leven meer succes hebben. Massa’s zelfhulpboeken leren dat zelfbeheersing een kwestie is van wilskracht, rationeel denken en planning. Waarom blijven we dan toch ongezond eten, te weinig sparen, roken, of geld uitgeven aan dingen die we niet nodig hebben? Waarom helpen al die goede voornemens niet?
Zelfbeheersing of zelfkastijding?
De Amerikaanse hoogleraar David DeSteno vindt het verdacht dat de natuur ons heeft toegerust met iets dat zoveel moeite kost en kennelijk zo weinig oplevert. Zelfbeheersing kost wilskracht en teveel wilskracht is als een spier die moe wordt. Een beetje wilskracht en beheersing is prima, maar teveel ervan wordt een soort zelfkastijding: ‘Ik moet dit kunnen en als het me niet lukt heb ik niet genoeg mijn best gedaan.’ Die zelfkritiek levert stress op en is uiteindelijk niet meer vol te houden. En dus: ‘Zie je wel, ik kan het echt niet. Laat ook maar zitten.’ Ziedaar het begin van een neerwaartse spiraal: welkom op de weg naar de hel.
Sociale emoties in plaats van wilskracht
DeSteno deed onderzoek naar sociale emoties: trots, compassie, dankbaarheid. Die helpen ons meer rekening te houden met de toekomst, meer samen te werken of ons toekomstige zelf meer te waarderen. Dankbare mensen hebben bijvoorbeeld meer geduld. Trotse mensen steken graag veel tijd in hun werk. Niet omdat het moet, maar omdat dit verankerd zit in persoonlijke waarden en normen. En wat helemaal mooi is: dat levert geen stress op, maar juist het tegenovergestelde: een lagere bloeddruk, gezondere levensgewoonten, minder eenzaamheid.
De beste wensen voor het nieuwe jaar!
[linkedin_share style=”right” float=”left”] [twitter style=”horizontal” source=”Beteor” float=”left” lang=”nl”]
[hr]
De auteur van deze blog: Diem Wolff
Als arbeids- en organisatiepsycholoog en organisatie-adviseur coacht Diem individuen en teams, geeft hij trainingen en workshops, doet hij psychologisch onderzoek en adviseert hij organisaties over de inzet en ontwikkeling van mensen.
[hr]